Husajn Saddam Al-Takriti

Dodane przez admin dnia 09/21/2003 w kategorii Sylwetki terrorystów | komentarze

Husajn Saddam Al-Takriti (ur. 1937), iracki dyktator. Urodził się w ubogiej rodzinie chłopskiej. Studiował w Egipcie. W 1956 podjął nieudaną próbę przewrotu wojskowego. W następnym roku wstąpił do partii BAAS (Socjalistyczna Partia Odrodzenia Arabskiego). W 1959 miał miejsce zamach na prezydenta K. Kassema i Husajn jako jeden z jego uczestników musiał opu?cić kraj. W 1963 powrócił do Iraku na wieść o udanym zamachu stanu dokonanym przez partię BAAS.

Lata następne to dochodzenie do najwyższych stanowisk w partii, zakończone ostatecznym zwycięstwem partii BAAS (1968) w wyniku kolejnego zamachu stanu. Objšł kluczowe stanowiska partyjne i państwowe, by w 1979 usunąć z partii swego głównego konkurenta A. al-Bakra. Został prezydentem, premierem i przewodniczącym Rady Rewolucyjnej, sekretarzem generalnym BAAS, a także powołał siebie na marszałka. Jego panowanie to pasmo krwawych represji wobec przeciwników politycznych. Stłumił wystšpienia Kurdów, wprowadził de facto system totalitarny.

W latach 1980-1988, popierany przez państwa zachodnie, prowadził wojnę z Iranem. Wojna ta nie przyniosła oczekiwanych zysków. Rekompensatę przynieść miało zajęcie Kuwejtu. W efekcie wybuchła wojna w Zatoce Perskiej (1990-1991), zakończona klęską Iraku. Dzięki wstrzymaniu ofensywy USA, utrzymał się przy władzy. Odpowiedzialny za śmierć z ršk służb bezpieczeństwa kilkudziesięciu tys. ludzi.

Kalendarium życia byłego dyktatora Iraku

28 kwietnia 1937 r. – Saddam Husajn przychodzi na świat w wiosce al Awja nieopodal Tikritu.

1956 – dołącza do nielegalnej w owym czasie Socjalistycznej Partii Baas.

1958 – aresztowany za zabójstwo kuzyna; spędza sześć miesięcy w więzieniu.

7 października 1959 – bierze udział w nieudanym zamachu na premiera generała Abdela Karima Kassema. Ranny w nogę Saddam ucieka za granicę – przez Syrię do Egiptu. Cztery lata spędza w Kairze.

8 lutego 1963 – powrót do Bagdadu po zabójstwie Kassema i przejęciu władzy przez partię Baas. Dziewięć miesięcy później, w listopadzie, wojskowi obalają rządy baasistów. Saddam trafia do więzienia.

17 lipca 1968 – partia Baas obala reżim wojskowy i powraca do władzy; Saddam zostaje numerem 2 – po swoim kuzynie generale Ahmadzie Hassanie al Bakrze.

16 lipca 1979 – Saddam Husajn przejmuje pełnię władzy po rezygnacji prezydenta Ahmeda Hassana al Bakra.

22 września 1980 – Saddam wypowiada wojnę Iranowi, która ciągnie się przez osiem lat.

16 marca 1988 – atak chemiczny na kurdyjską wioskę Halabdża na północy Iraku. Zginęło przynajmniej 5 tys. mieszkańców. To jedyny po drugiej wojnie światowej przypadek użycia broni chemicznej przeciw cywilom na masową skalę i prawdopodobnie największa zbrodnia reżimu Saddama.

20 sierpnia 1988 – koniec wojny iracko-irańskiej.

2 sierpnia 1990 – iracka inwazja na Kuwejt. Rada Bezpieczeństwa ONZ wprowadza sankcje przeciw Irakowi.

17 stycznia 1991 – początek operacji „Pustynna Burza” i wojny w Zatoce Perskiej. Koalicyjne wojska przewodzone przez USA rozpoczynają naloty na Irak.

28 lutego 1991 – po wyparciu wojsk irackich z Kuwejtu USA kończą działania wojenne, nie kontynuując marszu na Bagdad.

marzec 1991 – Saddam topi we krwi powstania szyitów na południu i Kurdów na północy.

3 kwietnia 1991 – Rada Bezpieczeństwa ONZ nakazuje Irakowi zniszczenie lub natychmiastową rezygnację z planów posiadania broni chemicznej, biologicznej i nuklearnej oraz rakiet dalekiego zasięgu. Saddam zaczyna informować ONZ o posiadanych arsenałach, jednak Zachód wątpi w uczciwość dyktatora.

15 października 1995 – Saddam wygrywa prezydenckie referendum i zostaje wybrany na prezydenta. Poparcie przekracza 99 proc.

23 lutego 1996 – Dwaj mężowie córek Saddama, którzy rok wcześniej uciekli do Jordanii, zostali zamordowani zaledwie kilka dni po powrocie do Iraku mimo otrzymanych gwarancji bezpieczeństwa.

16 grudnia 1998 – z powodu braku współpracy ze strony Saddama i utrudniania zadania ONZ-owskim inspektorom wojskowym Amerykanie i Brytyjczycy rozpoczynają naloty na Irak. Trwająca cztery dni operacja „Pustynny Lis” nie przynosi spodziewanych rezultatów.

29 stycznia 2002 – George W. Bush definiuje Irak, Iran i Koreę Północną jako „światową oś zła”.

15 października 2002 – wedle oficjalnych rezultatów 100 proc. Irakijczyków poparło w referendum pomysł przedłużenia władzy Saddama o kolejną kadencję.

8 listopada 2002 – rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nakazująca Saddamowi współpracę i rozbrojenie. Trzy tygodnie później inspektorzy rozbrojeniowi po raz pierwszy od czterech lat wracają do Iraku.

grudzień 2002 – Saddam przeprasza za inwazję na Kuwejt, ale krytykuje kuwejckich władców za uległość wobec Amerykanów. Kuwejt odmawia przyjęcia przeprosin.

2003

2 lutego – pierwszy wywiad z Saddamem od ponad dziesięciu lat; iracki dyktator zaprzecza, że Irak ma zakazaną broń czy jakiekolwiek kontakty z al Kaidą.

7 marca – USA wzywają Saddama do rozbrojenia w ciągu dziesięciu dni. W przeciwnym wypadku zapowiadają wojnę. 17 marca Stany wysuwają ultimatum – wojna wybuchnie, jeżeli w ciągu 48 godzin Saddam nie opuści Iraku. Dzień później irackie władze odrzucają ultimatum.

15 marca – w przededniu wojny Saddam dzieli Irak na cztery strefy wojenne.

20 marca – Amerykanie rozpoczynają naloty na Bagdad. Druga wojna w Zatoce stała się faktem. Amerykańskie plany zabicia Saddama w pierwszych nalotach nie odnoszą skutku.

9 kwietnia – koniec 24-letnich rządów Saddama w Iraku – Amerykanie wkraczają do centrum Bagdadu witani przez mieszkańców miasta. Iracki dyktator wymyka się jednak z amerykańskich rąk. Mimo olbrzymiej nagrody za jego głowę i nieustannych poszukiwań Saddam przez długi czas pozostaje nieuchwytny dla Amerykanów.

22 lipca – w Mosulu giną obydwaj synowie Saddama – Udaj i Kusaj.

14 grudnia – Amerykanie ogłaszają, że dzień wcześniej zatrzymali 66-letniego Saddama Husajna.