Likwidacja skutków aktów terrorystycznych w świetle polskiego prawa
Struktura systemu zarządzania kryzysowego w Polsce opiera się na Ustawie z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej. System ten może być wykorzystany do zapobieżenia skutkom ataków terrorystycznych oraz w celu ich usunięcia, gdyż ustawa ta w art. 3 ust. 2 stanowi, że katastrofą naturalną lub techniczną może być również zdarzenie wywołane działaniem terrorystycznym.
Stan klęski żywiołowej, zgodnie z art. 2 tej ustawy, może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia. Stan ten może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiła klęska żywiołowa, a także na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić skutki tej klęski. Za podjęcie reakcji na zagrożenie odpowiadają różne organy, zgodnie z przyjętą zasadą decentralizacji kompetencji organów państwa. I tak, w czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia kierują:
- wójt (burmistrz, prezydent miasta) – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,
- starosta – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,
- wojewoda – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,
- minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny minister, do zakresu działania którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie, a w przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku gdy właściwych jest kilku ministrów – minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów – jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.