Pistolety

Dodane przez admin dnia 06/30/2005 w kategorii Broń | komentarze

Pistolet – Pistolet jest indywidualną bronią palną z krótką lufą, strzelającą nabojami pistoletowymi. Pistolet nazywany jest również bronią „boczną” lub „osobistą”. Broń ta służy głównie do zwalczania pojedynczych celów w odległości do 50 m, ogniem pojedynczym, prowadzonym z jednej ręki, wspomaganej czasami drugą. Specyficzne warunki użytkowania pistoletu, a mianowicie bliska odległość do celu i bezpośrednie zagrożenie ze strony przeciwnika, stwarzają szczególne wymagania. Mianowicie strzał oddany z pistoletu powinien być jak najszybciej, winien być celny i posiadający jak największą moc obalającą. Jeśli ponadto cel jest chroniony lekkim pancerzem (np. kamizelką kuloodporną), pocisk powinien przebić taką osłonę. Od broni krótkiej wymaga się więc, by miały: dużą manewrowość ogniową, dużą celność, moc obalającą oraz zdolność przebijania osłon i oczywiście niezawodność.

BERETTA 92F

Pistolet Model 92 jest pistoletem na nabój 9 mm Parabellum opracowanych we włoskiej firmie Pietro Beretta. Produkcję tej broni uruchomiono w 1976 r. Obecnie model ten produkowany jest w firmie Gardon Valtrompia, Brescia.

Zasada działania pistoletu opiera się na wykorzystaniu energii krótkiego odrzutu lufy. Ryglowany jest przez obniżający się rygiel, umożliwiający rozłączenie lufy z zamkiem i zatrzymanie lufy w ruchu wstecznym. Zasilany jest z dwurzędowego magazynka pudełkowego o pojemności 15 nabojów. Mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym, z możliwością samonapinania. Po ostatnim strzale zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Modele 92 i 92 S są bardzo podobne do siebie, a różnią się przede wszystkim mechanizmem zabezpieczającym. Model 92 SB jest wersją Modelu 92 S przystosowaną dla strzelców lewo- i praworęcznych. Dźwignia bezpiecznika znajduje się po obu stronach broni i można ją uruchomić każdą ręką, natomiast przycisk zatrzasku magazynka umieszczono w takim miejscu pod kabłąkiem spustu, że można go nacisnąć nie zdejmując ręki z chwytu pistoletu.

Jedna z modyfikacji tej broni jest Model 93 R. Może on strzelać pojedynczo lub ogniem ciągłym. Zasilany jest magazynkami o pojemnościach 15 lub 20 nabojów, wystającymi z uchwytu. Z przodu kabłąka spustu zainstalowano niewielki, składany uchwyt dodatkowy dla drugiej ręki, natomiast u dołu chwytu głównego można przyłączyć dostawną kolbę składaną, przenoszoną oddzielnie.

Pistolet ten cieszy się dużym powodzeniem w Stanach Zjednoczonych. W 1985 roku przyjęto go do uzbrojenia armii jako następcę Colta M1911A1 i oznaczono jako M9. Zastosowanie policyjne znalazł w policji stanów Connecticut, Maryland i Maine oraz w Los Angeles i Nowym Orleanie. Poza USA i Włochami Beretta używana jest również w wojskach brazylijskich i francuskiej żandarmerii. Znane są następujące kopie tego pistoletu:

• Helwan model 92 – Egipt
• Taurus PT92 – Brazylia
• Vector Z88 – RPA

• Kaliber – 9×19 mm Parabellum
• Masa – 0,965 kg
• Długość – 216 mm
• Długość lufy – 124 mm
• Magazynek – 15 nb.

 

DESERT EAGLE

W 1983 roku izraelska firma I.M.I. wypuściła na rynek pistolet sportowy Eagle na silny nabój .357 Magnum z lufami długości: 6-, 8-, 10-, 14-calowe (152, 203, 254 i 355 mm). Niedługo potem rozpoczęto produkcję na eksport wariantu z najkrótszą lufą i nieco innym wykończeniem o nazwie Desert Eagle czyli „Pustynny Orzeł”.

Broń działa na zasadzie, rzadko spotykanej w pistoletach, wykorzystania energii gazów odprowadzanych z przewodu lufy. W momencie strzału część gazów wyrzuca pocisk, a część wydostaje się przez otwór w dole lufy i trafia na tłok ze sprężyną w specjalnej komorze gazowej ułożonej równolegle pod jej przewodem. Rozprężając się tutaj hamują ruch zamka do tyłu. Gdyby nie to urządzenie o wiele szybszy i silniejszy byłby wsteczny ruch zamka co obniżałoby celność broni oraz dawało bardzo mocne, nieprzyjemne „kopnięcie. Innym niekonwencjonalnym w broni krótkiej rozwiązaniem jest sposób ryglowania. W typowych pistoletach monolityczny zamek po prostu zamyka komorę nabojową. W Desert Eagle zasada działania polega jak w wielu karabinach na ryglowaniu przez obrót zamka. Większość dużych pistoletów posiada lufę ruchomą, natomiast przy zastosowaniu w/w metody można było wyposażyć Desert Eagle w lufę nieruchomą w stosunku do szkieletu co wpływa na lepszą celność. IMI Desert Eagle Pistolet jest dość ciężki, co wiąże się nie tylko z jego sporymi rozmiarami, ale jest też kolejną cecha spowodowana użyciem amunicji Magnum. Broń o większej masie ma też większą bezwładność, a więc mniej „kopie” przy strzelaniu niż pistolet lekki. Aby w czasie strzału jeszcze mocniej zmniejszyć zjawisko podrzutu Desert Eagle jest ciężki „na lufę”, tzn. część masy rozłożono pod jej przewodem. Eliminuje to typowe w zwykłych rewolwerach na nabój .357 Magnum wysokie podrywanie lufy po opuszczeniu jej przez pocisk. Wszystkie powyższe cechy konstrukcyjne powodują, że mimo zastosowania tak silnej amunicji broń ta we wprawnych rękach jest bardzo celna. Zbyt silny nabój jednak dyskwalifikuje ją jako broń oddziałów antyterrorystycznych gdyż duża głębokość penetracji amunicji stwarza wysokie prawdopodobieństwo zaistnienia sytuacji, w której pocisk przeszywając cel na wylot może jeszcze razić osoby postronne. Magazynek mieści 9 nabojów, faktycznie jednak w broni może znajdować się zawsze o jeden nabój więcej, gdyż pistolet ten nosi się zupełnie bezpiecznie z nabojem wprowadzonym do lufy. Bezpiecznik nastawny znajduje się po obu stronach zamka. Pistolet może być montowany na trzech rodzajach szkieletu: zwykłym stalowym, stalowym nierdzewnym lub lekkim aluminiowym. Poza wersją .357 Magnum firma IMI oferuje Desert Eagle na amunicję .41 i .44 Magnum, a także model Desert Storm kalibru .50 (12,7 mm).

• Kaliber – .357 Magnum
• Masa – 1,766 kg
• Długość – 270 mm
• Długość lufy – 152 mm
• Magazynek – 9 nb.

GLOCK

Austriacki pistolet Glock 17 przez wielu specjalistów uważany jest za pistolet XXI wieku. Jest on zwiastunem nowej generacji broni wykonywanej nie z tradycyjnej stali, lecz innych materiałów, lżejszych lecz jednocześnie bardziej wytrzymałych. W ciągu sześciu miesięcy w biurze projektantów firmy Gastona Glocka z Deutsch-Wagram opracowano prototyp broni, której zalety przeszły pod każdym względem najśmielsze oczekiwania komisji. Broń działa na sprawdzonej, najczęściej stosowanej w pistoletach, zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Natomiast lekkie polimery które wykorzystano do budowy szkieletu broni spowodowały powstanie legend o „pistolecie z plastyku”, z których jedne reklamowały go jako wykonany w całości z tworzywa drugie negowały jako plastykową, nic nie wartą zabawkę. Żadna z tych opinii nie odpowiadała prawdzie. Z tworzyw sztucznych wykonane są: szkielet broni z uchwytem, korpus magazynka i jego podajnik, język spustowy oraz oś prowadnicy sprężyny powrotnej. Natomiast takie ważne części jak lufa i zamek plus wszystkie sprężyny, kołki itp. to wysokiej jakości stal. Dzięki takiemu połączeniu broń ma wiele unikalnych zalet.

Pierwsza z nich to masa broni – Glock 17, który nie należy do małych pistoletów, waży, bez amunicji, jedną trzecią mniej od typowego pistoletu wojskowego o tych samych rozmiarach. Po załadowaniu magazynka pojemniejszego niż u większości używanych wzorów (17 naboi), masa Glocka wzrasta do poziomu masy innych pistoletów bez amunicji, a często jest nawet niższa. Pozwala to na znacznie swobodniejsze posługiwanie się pistoletem.

Druga istotna zaleta, to wytrzymałość. Skład chemiczny tworzywa znany jest tylko producentowi. W firmie Glock poddano prototyp wielu często ekstremalnym testom jak np. zrzucenie broni z wysokości ponad stu metrów na beton. Wynik testu żadnych uszkodzeń „plastyku”. Tworzywo to jest bardzo odporne na działanie temperatur. Pistolet był testowany, np. przez oddanie 10.000 strzałów w zmieniającej się temperaturze od -40 st. C do +200 st. C. Podczas próby nie pojawiły się żadne zmiany ani w strukturze tworzywa, ani w funkcjonowaniu całego pistoletu. W porównaniu do typowych metalowych modeli, broń Glock ma tu istotną przewagę w użytkowaniu – chwyt nie przymarza do dłoni, nie nagrzewa się jak metalowy, nie jest śliski, nie ma obawy przed pękaniem części pod wpływem mrozu. Co więcej według producenta pistolet może bezpiecznie strzelać zanurzony pod wodą.

Kolejną charakterystyczną cechą jest to, iż lufa od wewnątrz nie ma typowego przekroju z gwintem o wyraźnych polach i bruzdach, lecz jest poligonalna, tzn. uogólniając – bruzdy i pola gwintu mają zaokrąglone kontury i przechodzą w siebie o wiele łagodniej. Przez zastosowanie takiego rozwiązania uzyskuje się lepsze uszczelnienie przy przechodzeniu pocisku przez lufę, a więc większą jego prędkość początkowa oraz mniejsze zużycie przewodu lufy, mniejsze zanieczyszczenie lufy osadem prochowym oraz łatwiejsze czyszczenie.

Najciekawszą cechą Glocka jest sposób zabezpieczania broni. Mimo że pistolet nie ma żadnego zewnętrznego bezpiecznika nastawnego, to potrójne automatyczne zabezpieczenie wewnętrzne pozwala na swobodne noszenie broni z nabojem w lufie i natychmiastowe użycie. Glock jest zabezpieczony przez bezpiecznik w postaci języczka wewnątrz spustu blokujący jego ruch do tyłu oraz automatyczną blokadę iglicy. Wszystkie zabezpieczenia zostają odblokowane właściwym naciśnięciem języka spustowego czyli w momencie oddania strzału. Nie ma więc tu miejsca na opóźnienia mogące kosztować życie w pojedynku ogniowym, wynikłe z zapomnienia o odbezpieczeniu broni lub na strzał przypadkowy, gdy broń była niezabezpieczona. Konstruktor zrezygnował z typowego kurkowego mechanizmu uderzeniowego na rzecz dwuetapowego napinania iglicy zaopatrzonej we własną sprężynę. Przy każdym przeładowaniu broni następuje częściowe napięcie sprężyny ruchem zamka. Dalsze napięcie i zwolnienie iglicy odbywa się naciśnięciem na spust, do czego z racji już jej połowicznego napięcia zamkiem potrzebna jest niewielka siła nacisku, którą można regulować w zakresach od 2 do 5,5 kilograma. Wśród zalet pistoletu istotne jest też jego wykończenie. Z reguły broń jest z zewnątrz oksydowana, lakierowana lub pokrywana w inny sposób, żaden nich jednak nie jest dostatecznie trwały i po pewnym czasie intensywnego użytkowania zaczyna być widoczna stal podatna na rdzę. W pistoletach typu Glock zamek hartowany jest unikalną metodą „tenifer”, która oprócz dużej wytrzymałości daje metalową czerń nie tylko na powierzchni, ale i w jego głębi dzięki czemu broń nie rdzewieje nawet leżąc w wodzie morskiej.

Od dobrego pistoletu wymaga się żywotności około 40.000 wystrzałów. Przeciętnie, takie jak np. używane u nas mają żywotność rzędu 10.000. Podczas testów austriackich Glock wytrzymywał do uwaga 360.000 strzałów! Oprócz pistoletu podstawowego oferowana jest duża liczba jego modyfikacji dostosowana do wszystkich ważniejszych kalibrów pistoletowych. Pistolet przyjęty został w siłach zbrojnych Austrii i Norwegii. W Stanach Zjednoczonych używa go agencja DEA oraz wydziały policji w St. Paul, Bostonie, Waszyngtonie, Miami, Jacksonville, Atlantic City, Smyrnie i Ogdenie.

• Kaliber – 9×19 Parabellum
• Masa – 0,870 kg (z pełnym magzynkiem)
• Długość – 188 mm
• Długość lufy – 114mm
• Magazynek – 17 nb.

P-83

Jest to polski pistolet wprowadzany do uzbrojenia zamiast pistoletu P-64. Skonstruowano go do naboju 9 mm x 18 Makarowa używanego w P-64 oraz pistolecie maszynowym wz. 1963 r. (PM-63). Przed projektantami postawiono zadania usunięcia głównych niedostatków pistoletu P-64. Nowy pistolet powinien mieć pojemniejszy magazynek, mniejszą siłę potrzebną do samonapinania kurka oraz słabsze oddziaływania na dłoń strzelającego podczas prowadzenia ognia.

Z technologicznego punktu widzenia pistolet powinien być zaprojektowany, aby można go było produkować nowoczesnymi metodami tłoczenia, zgrzewania i lutowania zamiast tradycyjnego skrawania i dzięki temu obniżyć wyraźnie materiałochłonność, pracochłonność oraz koszty wyrobu. Szczególną uwagę zwrócono na zabezpieczenie pistoletu przed strzałem przypadkowym i przedwczesnym. Głównymi konstruktorami pistoletu są inżynierowie Ryszard Chełmicki i Marian Gryszkiewicz. Zasada działania pistoletu P-83 opiera się na wykorzystaniu energii odrzutu zamka swobodnego. Do zasilania służy magazynek pudełkowy, jednorzędowy zawierający 8 naboi, to znaczy o 2 więcej niż w pistolecie P-64. Mechanizm spustowy z samonapinaniem kurka i przerywaczem umożliwia tylko ogień pojedynczy. Do samonapinania, to znaczy do napięcia kurka za pomocą wywarcia nacisku na język spustowy, potrzebna jest siła 50-60 N, podczas gdy w pistolecie P-64 siła samonapinania wynosiła 110-120 N. Pistolet ma mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym. Wyrzutnik sztywny jest jednolitą częścią szkieletu. W zamku znajduje się wskaźnik obecności naboju w komorze nabojowej. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zostaje zatrzymany w tylnym położeniu na dźwigni, którą zwalnia się kciukiem prawej ręki. Przyrządy celownicze stałe. Masa pistoletu P-83 jest o 110 g większa niż w P-64. Ta większa masa oraz lepiej opracowany chwyt sprawiają, że oddziaływanie pistoletu na dłoń odczuwalne jest jako łagodniejsze niż w pistolecie P-64. Do zabezpieczenia pistoletu służy bezpiecznik zewnętrzny zlokalizowany nad chwytem pistoletu. Ustawienie bezpiecznika w położeniu zabezpieczającym powoduje obniżenie i unieruchomienie iglicy. Iglica nie może się przemieszczać wzdłużnie, nie może też być uderzona przez kurek, gdyż jej tylny koniec znajduje się wówczas naprzeciwko gniazda w kurku. Jeśli kurek był napięty, to obrót bezpiecznika powoduje zwolnienie kurka oraz obniżenie dźwigni zwolnienia kurka, a to z kolei blokuje spust i uniemożliwia oddanie strzału przez samonapinanie. Przed przypadkowym wystrzałem przy kurku zwolnionym, na przykład wskutek uderzenia w kurek, chroni dźwignia zabezpieczająca. Pistolet P-83 w stanie zabezpieczonym można przeładować, to znaczy wprowadzić nabój do komory nabojowej.

• Kaliber – 9×18 Makarow
• Masa – 0,730 kg
• Długość – 165 mm
• Długość lufy – 90 mm
• Magazynek – 8 nb.

Browning High Power (HP)

Browning HP (skrót od high power) powstał w 1925 r. jako dzieło jednego z największych konstruktorów broni – Johna M. Browninga. W 1935 roku belgijską firmę FN Herstal, która wykupiła prawa patentowe dokonała rozwinięcia jego projektu (sam Browning zmarł w 1926 r.). W tym samym roku broń została wprowadzona do użycia przez armię belgijską. W trakcie drugiej wojny światowej był to jedyny pistolet używany zarówno przez stronę niemiecką jak i aliantów. Pomimo, że konstrukcja ta ma już swoje lata, nadal jest produkowana (w fabryce „Inglis” w Kanadzie) i powszechnie używana. Broń działa na zasadzie wykorzystania energii krótkiego odrzutu lufy, a ryglowana jest przez przekoszenie lufy w płaszczyźnie pionowej. Mechanizm uderzeniowy ma kurkowy, mechanizm spustowy z przerywaczem pozwala na prowadzenie jedynie ognia pojedynczego. Pierwsze wersje pistoletu miały możliwość dołączenia drewnianej kolby. Browning HP był pierwszym pistoletem z dwurzędowym magazynkiem dzięki czemu ma pojemność 13 naboi. Obecnie są również produkowane odmiana cywilne kalibru .40 S&W. Jest to broń solidna i niezawodna, nadal cieszy się uznaniem służb bezpieczeństwa publicznego oraz armii w kilku krajach (jedna z jego wersji używana jest przez sławny brytyjski SAS).

• Kaliber – 9×19 Parabellum
• Masa – 0,885 kg
• Długość – 200 mm
• Długość lufy – 118 mm
• Magazynek – 13 nb.

 

Colt 1911

Colt 1911 (znany także jako „Government Model”) stanowił od roku 1911 do wyparcia przez Berettę w latach 90-tych przepisowy pistolet US Army. Sam ten fakt świadczy chyba o jakości tej broni. Skonstruowany został przez J.M. Browninga, który najpierw zaprojektował nabój zgodny z wymaganiami armii a później skonstruował pistolet, który przed i w trakcie pierwszej wojny światowej wyprodukowany został w ponad milionie egzemplarzy.

Broń działa na zasadzie wykorzystania energii krótkiego odrzutu lufy, a ryglowana jest przez przekoszenie tylnego końca lufy. Wyróżnia się wielokrotnym zabezpieczeniem przed strzałem przypadkowym, gdyż posiada zewnętrzny bezpiecznik nastawny, samoczynny bezpiecznik chwytowy oraz wewnętrzną blokadę iglicy. Pistolet nie ma mechanizmu samonapinania kurka.

Popularna za oceanem „czterdziestka piątka” jest nadal produkowana na rynek cywilny i cieszy się dużym powodzeniem.

• Kaliber – .45 ACP (11,43 mm)
• Masa – 1,080 kg
• Długość – 216 mm
• Długość lufy – 125 mm
• Magazynek – 7 nb.

CZ – 75

CZ – 75, dzieło czeskich konstruktorów z państwowych zakładów zbrojeniowych to, obok karabinka Kałasznikowa chyba jeden z najbardziej znanych i szanowanych za oceanem produktów dawnego „bloku wschodniego”. Broń działa na zasadzie wykorzystania energii krótkiego odrzutu lufy, a ryglowana jest system browninga przez przekoszenie lufy w płaszczyźnie poziomej. Pistolet posiada mechanizm samonapinania kurka, który razem z zewnętrznym bezpiecznikiem nastawnym umożliwia bezpieczne noszenie z pociskiem w lufie. Modele mające literkę B w oznaczeniu posiadają również samoczynną blokadę iglicy. Niektóre zaś wersje zamiast zewnętrznego bezpiecznika posiadają jedynie dźwignię zwolnienia kurka. Sukces CZ – 75 miał także pewne podłoże psychologiczne – w końcu broń ta była produkowana za „żelazną kurtyną”. Broń doczekała się wielu naśladownictw, czy wręcz kopii, produkowanych przez zachodnie firmy, które odnosiły pewne sukcesy – głównie dla tego, że CZ – 75 to naprawdę dobra, solidna konstrukcja.

• Kaliber – 9×19 Parabellum
• Masa – 1 kg
• Długość – 206 mm
• Długość lufy – 120 mm
• Magazynek – 16 nb.

USP

USP (skrót od Universal Selfloading Pistol – uniwersalny pistolet samopowtarzalny) powstał przez rozwinięcie opracowanego przez H&K na zamówienie oddziałów specjalnych U. S. Army pistoletu SOCOM (Special Operations COMmand). USP jest od pistoletu SOCOM mniejszy.

Konstrukcje te różnią się także kalibrem (SOCOM – .45 ACP, USP – 9 mm Parabellum). Broń ryglowana jest przez przekoszenie końca lufy a działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy z opatentowanym systemem redukcji odrzutu.

Nowy pistolet H&K zyskał uznanie wielu użytkowników oraz został przyjęty na uzbrojenie Bundeswehry, co jest doskonałym dowodem wysokiej jakości broni. Na rynku cywilnym dostępny jest także w wersji sportowej (wyposażonej w kompensator).

• Kaliber – 9×19 Luger
• Masa – 0,720 kg
• Długość – 194 mm
• Magazynek – 15 nb.

 

Heckler – Koch Mk.23 mod.0 US SOCOM

Broń ta powstała jako odpowiedź na zapotrzebowanie zgłoszone przez komórkę zajmująca się operacjami specjalnymi w armii Stanów Zjednoczonych (Specjal Operations Command – SOCOM). Program nazwano OHWS – Offensive Handgun Weapon System i miał on wypracować pierwszy, ofensywny pistolet mający wejść do służby w US Army od czasów Colta M1911.

Do konkursu stanęły dwie firmy: Colt i Heckler & Koch, a ostatecznie zwyciężył ten ostatni i pistolet Mark 23 mod. 0 stał się standardową bronią krótką amerykańskich służb specjalnych.

Jednym z wymagań stawianych przez dowództwo operacji specjalnych była możliwość łatwego wyciszenia broni. To praktycznie wyeliminowało powszechnie używana amunicję 9 mm Parabellum, utrudniającą wyciszenie broni ze względu na naddźwiękową prędkość pocisku. W nowym pistolecie użyto amunicji .45ACP +P. Wadą broni są jej duże rozmiary i spora masa co sprawia, że żołnierze służb specjalnych dość często zamieniają go na H&K USP. Do standardowego wyposażenia należą: tłumik i laserowy wskaźnik celu. Broń weszła do użytku w 1996 roku. Działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, szkielet wykonywany jest z wysoce odpornych polimerów. System spustowy z samonapinaniem zaopatrzony jest w dźwignię zwalniania kurka i obustronny bezpiecznik. Powiększony kabłąk spustowy umożliwia wygodne strzelania nawet w grubych rękawiczkach.

• Kaliber – .45ACP
• Masa – 1,1 kg
• Długość – 245 mm
• Magazynek – 12 nb.

Makarov PM

Broń powstała w odpowiedzi na wymagania na pistolet dla Armii Czerwonej, który zastąpi wysłużone pistolety TT. Pistolet miał być mniejszy, bezpieczniejszy w użytkowaniu i posiadać większą moc obalającą. Konstruktorzy radzieccy opracowali najpierw nabój o dużej mocy obalającej, lecz jednocześnie taki, który mógłby być stosowany w broni działającej na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Następnie zaprojektowano do niego nową broń, która wzorowana była na niemieckim Waltherze PP. W 1951 roku pistolet został przyjęty jako oficjalna broń krótka w Armii Radzieckiej. Służył w niej oficjalnie do roku 2003 jednak z pewnością długo jeszcze pozostanie w służbie zanim wyparty zostanie przez swojego następcę.

Broń działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, spust z mechanizmem samonapinania, cała konstrukcja wykonana jest ze stali. Bezpiecznik zewnętrzny umieszczony jest po lewej stronie szkieletu. Po wystrzeleniu ostatniego naboju suwadło pozostaje w tylnym położeniu, d jego zwolnienia służy dźwignia umieszczona po lewej stronie broni. Zatrzask magazynka znajduje się pod chwytem, są dostępne wersje, w których umieszczony jest on pod kabłąkiem spustu. Makarow jest prostą, poręczną i tanią konstrukcją, natomiast jego celność i moc obalająca na odległości większe niż 20 metrów jest mocno dyskusyjna.

• Kaliber – 9×18 Makarow
• Masa – 0,730 kg
• Długość – 161 mm
• Długość lufy – 93,5 mm
• Magazynek – 8 nb.

 

Ruger Mk2 SD

Od czasu zbudowania pierwszej broni palnej za jedną z jej istotnych wad uważano towarzyszący wystrzałowi huk. Problemowi temu częściowo zaradzono, budując tłumiki, montowane do niemal wszystkich rodzajów broni strzeleckiej. Jednakże budowanie broni wyposażonej w integralne tłumiki okazało się być lepszą metodą. Problemem jest jednak fakt, że pocisk lecący z prędkością większą niż prędkość dźwięku sam stanowi źródło dźwięku. Z tego powodu dobrze wyciszyć dają się tylko strzały z amunicji o stosunkowo niewielkiej prędkości początkowej. Widoczny na zdjęciu pistolet to wyciszona wersja Rugera MK2 – pistoletu używanego głównie do treningu strzeleckiego. Pistolet ten wykorzystuje nabój bocznego zapłonu .22 LR (takim samym strzela popularny „kbks”. Nabój ten charakteryzuje się (jak wszystkie naboje bocznego zapłonu) słabym ładunkiem, a więc niewielką energią i prędkością początkową. Tej wersji Rugera MK2 używały służby specjalne kilku państw, m.in. izraelski Mossad. Broń jest naprawdę cicha, a przy tym skuteczna na odległościach nawet ponad 50 m.

• Kaliber – .22 LR
• Masa – 1,430 kg
• Długość – 342 mm
• Magazynek – 9 nb.

 

SIG Sauer P226

Szwajcarski pistolet działa na zasadzie wykorzystania energii krótkiego odrzutu lufy, a ryglowana jest przez podnoszenie tylnego końca lufy. Ma mechanizm uderzeniowy kurkowy. Po lewej stronie broni znajduje się dźwignia do zwalniania bez strzału napiętego kurka. Posiada mechanizm spustowy z samonapinaniem, siła potrzebna do samonapięcia kurka wynosi 55 N. Przy kurku napiętym siła spustu maleje do 20 N. Pistolet nie ma bezpiecznika zewnętrznego, ponieważ iglica jest stale, samoczynnie blokowana, nabój więc może zawsze znajdować się w lufie. Całkowite zabezpieczenie wewnętrzne sprawia, że broń jest stale gotowa do natychmiastowego użycia. Pistolet jest dobrze wyważony co razem z profilowanym chwytem umożliwia pełną kontrolę broni podczas strzelania. SIG Sauer cieszy się bardzo dobra opinię ze względu na precyzję wykonania i niezawodność. Razem z Berettą spełnił wszystkie wymagania konkursowe na broń dla US Army. (Ostatecznie wygrała Beretta ze względu na niższy koszt jednostkowy) Broń została przyjęta do użytku przez US Navy SEAls, a także przez policje stanowe Massachusetts i Michigan, departament bezpieczeństwa publicznego stanu Arizona oraz departament policji w Sacramento. W pistolet ten uzbrojeni są członkowie grup specjalnych FBI oraz Secret Service. Jest także używany przez oddziały specjalne Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej.

Ten szwajcarski pistolet jest jedną z najbardziej udanych konstrukcji współczesnej broni służbowej. O jego przegranej w konkursie na pistolet USArmy (wygranym przez Berettę) zadecydowała tylko dosyć wysoka cena jednego egzemplarza. Używany był natomiast przez FBI. Broń ta cieszy się bardzo dużym uznaniem, ze względu na wysoką jakość i precyzję wykonania.

• Kaliber – 9×19 Parabellum
• Masa – 1,030 kg
• Długość – 196 mm
• Długość lufy – 112 mm
• Magazynek – 15 nb.

 

Tokariew TT-33

Popularna „tetetka” przez długi czas po II Wojnie światowej była bronią służbową w ZSRR i krajach satelickich. TT to skrót od rosyjskiego określenia „Tulskij Tokariew”: Tulski – od zakładów w Tule, w których produkowano pistolet; Tokariew to nazwisko konstruktora.
Armia radziecka w latach 20-ych XX wieku szukała nowoczesnego półautomatycznego pistoletu mającego zastąpić wysłużone rewolwery Nagant M 1985. W latach 190-1932 armia radziecka zakupiła kilka tysięcy pistoletów tego typu i po wszechstronnych testach poligonowych zażądała wprowadzenia kilku poprawek, które doprowadziły do powstanie TT model 1933 w 1934 roku. Do 22 czerwca 1941 roku dostarczono Armii Czerwonej około 600 tysięcy sztuk TT-33. Broń służyła w armii do lat sześćdziesiątych, a w policji nawet do siedemdziesiątych. Produkcję licencyjną prowadziły: Chiny, Węgry, Północna Korea, Polska, Rumunia oraz Jugosławia.

Broń działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy z mechanizmem ryglowania zapożyczonym z Colta M 1911 z pewnymi uproszczeniami mającymi ułatwiać produkcję. Spust bez możliwości samonapinania nie posiada bezpiecznika. Aby mieć pewność że broń nie wystrzeli przypadkowo należało nosić ją bez naboju w komorze. Kształt chwytu jest mało ergonomiczny, natomiast potężny nabój charakteryzuje się dużą prędkością początkową i głębokością penetracji sprawiając, że jest to niezastąpiona broń gdy przeciwnik ma na sobie kamizelkę kuloodporną.

• Kaliber – 7,62 x 25 TT
• Masa – 0,910 kg
• Długość – 116 mm
• Magazynek – 8 nb.

 

Opracował: Przemysław Płaza

Żródła:
– http://republika.pl/michalkanski/
– http://world.guns.ru
– Stanisław Kochański, Brygady antyterrorystyczne, Warszawa 1992 r.
– A. E. Hartink, Encyklopedia pistoletów i rewolwerów