Andreas Baader

Dodane przez admin dnia 11/22/2004 w kategorii Sylwetki terrorystów | komentarze

Bernd Andreas Baader urodził się w Monachium 6 maja 1943 roku. Po skończeniu szkoły podstawowej swą edukację kontynuował w wielu szkołach średnich, wielokrotnie był z nich relegowany, aby zakończyć swą edukację bez zdania egzaminu końcowego, czyli bez formalnego uzyskania wykształcenia średniego. W roku 1963 przeprowadził się do Berlina. W 1967 jego dziewczyna, Gudrun Ensslin, członek ultralewicowego ruchu studenckiego – Der Sozialistische Deutsche Studentenbund – Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów (SDS), zabrała go na demonstrację studencką. Od wtedy Baader zaczął angażować się w politykę.

Nocą z 2 na 3 kwietnia 1968 roku Baader, wspólnie z Ensslin i dwójką innych aktywistów podłożyli bomby zapalające pod dwoma frankfurckimi domami towarowymi, aby „zapalić znicz dla Wietnamu”, jak sami to określali. Sprawców podpalenia szybko ujęto i skazano. Baader częściowo odsiedział swój wyrok, ale został zwolniony na czas rozpatrywania apelacji. Po odrzuceniu jej przez sąd Baader wspólnie z Ensslin natychmiast uciekli za granicę.

Policja rozpoczęła pościg, wiedząc że prędzej czy później dwójka terrorystów wróci do RFN. Stało się to w kwietniu 1970 roku. Wtedy to też, podczas swej podróży do Berlina Zachodniego został ponownie aresztowany (Berlin, mimo iż formalnie nie był częścią RFN, to w praktyce był enklawą na terenie NRD pod zarządem mocarstw zachodnich). W więzieniu nie siedział jednak długo – w 14 maja 1970 roku po spektakularnej akcji z użyciem broni palnej oddział terrorystów, pod dowództwem znanej dziennikarki Urlike Meinhof, uwolnił Baadera z więzienia. Wtedy też oficjalnie można mówić o początku istnienia Frakcji Armii Czerwonej (Rote Armee Fraktion – RAF), zwanej też grupą Baader-Meinhof.

Wkrótce po tej spektakularnej akcji terroryści udali się na przeszkolenie wojskowe do obozu szkolenia terrorystów w Jordanii. Nie skończyli kursu, gdyż zostali z niego wydaleni, za nieodpowiednie zachowanie (podobno mieli prowadzić wystawny tryb życia oraz spożywać alkohol, co nie podobało się ich muzułmańskim instruktorom). Po powrocie do Niemiec jeszcze w 1970 roku RAF, pod dowództwem Baadera rozpoczęła kampanię terroru – na czołówki gazet trafiły ich wyczyny: napady na banki, dzięki którym pozyskali fundusze na prowadzenie działalności, ataki bombowe na budynki oraz liczne strzelaniny z policją, podczas których ginęli zarówno członkowie RAF jak i policjanci. Pieniądze, pochodzące z napadów na banki idą nie tylko na cele „rewolucji”, ale także na wystawne życie i podróże członków organizacji – noclegi w pięciogwiazdkowych paryskich hotelach, sportowe samochody czy też przepełnione bogactwem posiłki, suto zakrapiane najlepszymi alkoholami ułatwiają pracę służbom specjalnym, pragnącym ich namierzyć. W maju 1972 roku RAF w ramach eskalacji „wojny ludowej” – zaczęła atakować widowiskowe cele, takie jak dowództwo Piątego Korpusu US Army we Frankfurcie, czy też Kwaterę Główną Armii Amerykańskiej na Europę w Heidelbergu. Bomby wybbuchały także w Augsburgu, Karlsurue oraz w Hamburgu. 1 czerwca 1972 roku Baader oraz dwójka innych wysoko postawionych przywódców RAF-u Jan-Karl Raspe i Holger Meins zostali schwytani przez policję po długiej wymianie strzałów we Frankfurcie, która była efektem największego śledztwa w historii RFN.

Mimo aresztowania przywódców organizacji RAF miała się całkiem dobrze. Wspierana przez Związek Radziecki oraz kraje arabskie organizowała liczne porwania i zamachy bombowe. Jej związki z arabskimi organizacjami terrorystycznymi były znaczące. Z tego też powodu w ramach „terrorystycznej solidarności” palestyńska organizacja Czarny Wrzesień podczas swej akcji w trakcie Igrzysk Olimpijskich w Monachium 5 września 1972 roku, kiedy to wzięła jako zakładników członków reprezentacji Izraela, przebywających na terenie Wioski Olimpijskiej, wśród swych żądań domagała się zwolnienia z więzienia między innymi Andreasa Baadera i Urlike Meinhof. 24 kwietnia 1975 roku w Sztokholmie 5 członków RAF-u zajmuje ambasadę RFN, 11 osób, w tym ambasador Niemiec w Szwecji, staje się zakładnikami. Żądano oczywiście wypuszczenia z więzienia 26 członków Frakcji, w tym Andreasa Baadera. Po trwającym blisko 12 godzin oblężeniu terroryści zaczęli zabijać zakładników – zabili obu attache i zdetonowali ładunki wybuchowe, powodując pożar ambasady. Następnie, według informacji strony szwedzkiej, terroryści poddali się. Jeden z nich został krytycznie ranny. Pozostałych wkrótce deportowano do RFN.

Andreasa Baadera oraz innych członków Frakcji Armii Czerwonej, skazano po najdroższym w historii Niemiec procesie za liczne morderstwa, rabunki, i udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Proces rozpoczął się w specjalnie wybudowanym dla tego celu budynku w Stuttgarcie 21 maja 1975 roku, wyrok zapadł jednak dopiero po niespełna 2 latach – 28 kwietnia 1977. Wszyscy oskarżeni dostali wyroki dożywotniego więzienia.

5 września 1977 roku niemiecki przemysłowiec Hanns-Martin Schleyer zostaje porwany przez członków RAF-u. Trzech ochraniających go policjantów oraz jego szofer zostaje zamordowanych z zimną krwią. Wkrótce wychodzą na jaw żądania terrorystów – domagają się zwolnienia z więzień członków organizacji. Na pierwszym miejscu wymieniają Andreasa Baadera.

13 października 1977 roku Boeing 737 należący do Lufthansy lecący do Frnakfurtu zostaje porwany przez palestyńskich terrorystów. Domagają się oni między innymi uwolnienia Baadera. 17 października samolot znajduje się w stolicy Somalii, Mogadiszu. Wieczorem sformowana po wydarzeniach w Monachium w 1972 roku niemiecka doborowa jednostka antyterrorystyczna GSG-9 szturmuje samolot, odbijając wszystkich zakładników, eliminując 3 z czterech terrorystów i ciężko raniąc czwartego.

Rankiem 18 października 1977 roku strażnicy więzienia Stammheim w Stuttgarcie odkrywają ciało nieżyjącego Baadera. Oficjalna wersja brzmi: „w nocy z 17 na 18 października, między 23.00 a 7.00 w celi nr 719 Baader wyciąga swój starannie schowany pistolet FEG kalibru 7,65 mm, oddaje jeden strzał w ścianę, drugi w poduszkę, aby sprawić wrażenie walki i następnie celuje sobie w tył głowy, kciukiem naciskając spust.” Jak było naprawdę – tego się najprawdopodobniej nigdy nie dowiemy.

Warto także zauważyć, że tej samej nocy samobójstwa popełnili inni członkowie grupy Baader-Meinhof – Ensslin, Raspe i Irmgard Möller. Zachodzi więc podejrzenie, że nie były to samobójstwa, tym bardziej że mimo aresztowań przywódców RAF spektakularne operacje terrorystyczne nasiliły się (okres ten nazywa się „Niemiecką Jesienią”). Z tego też powodu władzy mogło zależeć na wyeliminowaniu metodami pozaprawnymi głównego żądania terrorystów – uwolnienia przywódców RAF-u. Z drugiej jednak strony mogła to być także strategia terrorystów – ich śmierć odbiła się szerokim echem w mediach, przyczyniając się do zwiększenia rozgłosu i z całą pewnością zrodziła wiele spekulacji na temat tego samobójstwa, podkopując tym samym autorytet władzy państwowej. Za wersją oficjalną przemawia także fakt, iż służby specjalne głęboko już wtedy przeniknęły do wewnątrz Frakcji, udaremniając wiele ataków terrorystycznych. Niedawno niemiecka gazeta Der Spiegel poinformowała, że mózgi przywódców RAF, które miały zostać przebadane jeszcze w latach 70. XX wieku, zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach…

Opracował: Szymon Wudarski, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, zdjęcia MIPT

INFORMACJA O ŹRÓDŁACH:
Najbardziej kompetentną i rozwiniętą jest biografia Andreasa Baadera autorstwa Jillian Becker pt. „Hitler’s Children: The Story of the Baader-Meinhof Terrorist Gang”, London 1977. Kolejną publikacją, w której jest wiele informacji na ten temat jest praca Hansa Josefa Horchema pt. „West Germany’s Red Army anarchissts”, London 1974. Warto także podać polskie opracowanie podręcznikowe Victora Grotowicza „Terroryzm w Europie Zachodniej”, Warszawa 2000. Interesująca jest również strona http://www.baader-meinhof.com . Ciekawy film dokumentalny wyprodukowała brytyjska BBC – „States of Terror”, w nim również możemy znaleźć wiele informacji na temat życia i działalności terrorystycznej Andreasa Baadera.

Comments are closed.